درخت ِ امن ِ برادری!/ برای ابوالفضل زرویی نصرآباد

دلدادگی ِ مرا پایانی نیست
جایی که دلتنگی‌هایم را نهایتی نه
درخت ِ استوار ِ پر میوه‌ی ِ زخمی!

ما هی از تو میوه چیدیم و
                                  می‌چینیم
شادمان با دوست‌های‌مان حتا قسمت کردیم و
                                                           می‌کنیم
اما دریغ از دستی که آبی چیزی...

*
درخت ِ امن ِ برادری!
دوست داشتن‌ات  با من چه می‌کند
در این هوای ابری ِ بی‌باران
و این جاده ِ بی‌تابلو

*
 قلب ِ سفیدت را
هر روز به پرندگان تعارف می‌کنی
- به حتا لاشخورها نیز-

*

کوله‌پشتی‌ام را
می‌اندازم
به این راه ِ تاریک
ادامه می‌دهم
...
پیدایت می‌کنم؟

پ.ن:

• رفتی بیمارستان، زخم‌های پشتت را اول نشان بده از این همه خنجر از این همه دوست..
• آه! ابوالفضل!