دلدادگی ِ مرا پایانی نیست جایی که دلتنگیهایم را نهایتی نه درخت ِ استوار ِ پر میوهی ِ زخمی!
ما هی از تو میوه چیدیم و میچینیم شادمان با دوستهایمان حتا قسمت کردیم و میکنیم اما دریغ از دستی که آبی چیزی...
* درخت ِ امن ِ برادری! دوست داشتنات با من چه میکند در این هوای ابری ِ بیباران و این جاده ِ بیتابلو
* قلب ِ سفیدت را هر روز به پرندگان تعارف میکنی - به حتا لاشخورها نیز-
*
کولهپشتیام را میاندازم به این راه ِ تاریک ادامه میدهم ... پیدایت میکنم؟
پ.ن:
رفتی بیمارستان، زخمهای پشتت را اول نشان بده از این همه خنجر از این همه دوست..
آه! ابوالفضل!
|