آرامش ِ همیشه‌ی من! بگذار تا من شبی دوباره در آغوش‌ات...
تا داستان ِ این تن ِ تنها را با بوسه‌هام پچپچه در گوش‌ات...
هی ابر ابر بوسه ببارم مست بر شانه‌هات، گردن و لب‌هایت
بر پلک‌های بسته و پیشانی‌ت، انگشت‌هات، گونه، بناگوش‌ات...
بگذار روی آتش ِ دستان‌ات هی قطره
قطره
سر بروم از من
هی قطره
قطره
حل بشوم در تو، در چشم‌های خیره‌ی خاموش‌ات
ای آسمان ِ روشن ِ دور از دست! برگرد در مدار ِ تن ِ من تا
یک کهکشان ستاره بکارد باز انگشت‌هام روی سر و دوش‌ات
گفتی به فکر ِ زندگی‌ام باشم... گفتی که باز سعی کنم...
اما
تو پاره‌های پیکر من هستی، آخر بگو چطور فراموش‌ات...؟!
شهریور ۸۵
شعر از فاطمه حق‌وردیان/ نقل و نقد از و در وبلاگ پایین