شب
که از عمق کافی برخوردار میشود
و پوست ِ تردِ ماه
که می خورد به پلکهایم؛
شببوست
که میدود در تنم، دلم، سرم
و حیاط میپیچد دور ِ پاهام
و آب
میپاشد به آسمان ِ تیرهی بنفش
و انبوهی ِ درختان ِ پرتقال
مبهوت ِ نعش ستارهای که
بر دستهای باد ِ شرق
تشییع می شود