بروم شمال بشوم برای خودم!

بروم برای خودم درخت بشوم
                 دریا بشوم

توکا بشوم     لای بوته های خاردار تمشک

و بوی شالی        توی مغز ِ پیرمرد ِ برزیگر

شکوفه آلو بشوم
  و تاب بخورم روی سرسره باد
           تا فرودگاه ِ رودخانه ای آرام

بشوم گراز ِ نیمه شبان
      عاشق تخمه های آفتابگران
        و صدای تفنگ ِ ساچمه ای میرشکاران

پلنگ بشوم درلالایی محزون ِ مادربزرگان
                                    در کوچه ها¹

لَلِـه وایی بشوم²
         وابسته به نفس چوپانی عاشق                      که کیجا کرچال³ می نوازد

کلاه پوستی  روی سر کلبعلی ِ                      خیس از زحمتی که می کشد

...

بروم
بروم برای خودم               شمال بشوم...

پ.ن:

1- یک لالایی کهن تبرستانی است که مادربزرگ می خواند:
لالا لالا گل ِ لاله
پلنگ در کوچه می ناله
2- للـه وا: نی ِ مازندرانی است که سوز ِ غریبی دارد...
3-کیجا کِرچال: به معنی دختر جاجیم باف است
کیجا کرچال» یا کرچال، ملودی در وصف دخترانی است که پای دستگاه کرچال(دار جاجیم و گلیم بافی) نشسته اند.
کیجاکرچال در گوشه های شوشتری و بیداد همایون با ریتم «چهارچهارم» نواخته می شود.
-----------------
درنگی کوتاه در موسیقی آواز فولکلوریک مازندران>>

عکس های بالا همه از شمال است و از من است!