عاشقانه‌ای از شعر و شمعدانی!

این
از کم‌سعادتی شعر است
    که عمق عشق مرا به تو
                 درک نمی کند

و از کم‌سعادتی باران است
که مرا بی تو
خیس می‌کند
           در این لحظه از عصر

و از کم‌سعادتی چشم‌های من است
                که روز باز می‌شود
                       بی تو
               و شب سیاهی می‌رود
                        بی تو

***
هی دیر می‌کنی
   و هی نمی‌رسی
که خواب آشفته جهان را
                       تعبیر کنی به خیر!

مادر نشدی آخر برایم
و این همه گریه
نه آغوش عاشقانه‌ای به خود دید
                  نه چاه ِ خاموشی

***
من را
شمعدانی‌ای بدان
       در گلدانی کوچک
     که بیشتر از آب و آفتاب
          به تو نیاز دارد

---

شهریور 1390